„Nie jestem niezwykły” przypomina nam, że dostępność powinna być podstawową wartością wszystkich technologii, a nie tylko Apple

W Apple dostępność jest kluczową wartością.

Te siedem słów brzmiałoby jak coś z królestwa frazesów CSR jakiejkolwiek innej marki, obok słów typu „ludzie są naszym największym atutem” i tak dalej. Apple jednak raz po raz poruszało tematy dotyczące dostępności. Marka nie tylko zrobiła sporo, aby jej produkty były bardziej dostępne dla wszystkich, ale w przeciwieństwie do wielu innych nigdy nie wstydziła się o tym mówić. W Światowy Dzień Niepełnosprawności (3 grudnia) uczyniła to jeszcze raz. I zamiast sprawiać, że dostępność wyglądała jak cecha szczególna dla określonej grupy ludzi, tym razem przedstawiała dostępność jako część codziennego życia.

Nie jestem niezwykły, jestem tylko studentem – dostępność staje się częścią życia studenckiego

Ponieważ większość jego konkurentów dodaje teleobiektywy do aparatów telefonicznych, prezentuje narzędzia AI i umieszcza dodatkowe fałdy w składanych telefonach, gigant z Cupertino po raz kolejny przypomniał światu, że jego urządzenia to nie tylko maniacy maniaków, ale zmieniają życie osób niepełnosprawnych. Nowy 170-sekundowy film Apple „I'm not Remarkable” pokazuje, jak grupa różnie uzdolnionych studentów radzi sobie w życiu na terenie kampusu, korzystając z niewielkiej pomocy urządzeń Apple.

Wyreżyserowany przez Kim Gehriga, autora zdumiewającego filmu krótkometrażowego „The Greatest”, „I'm not Remarkable” jest niezwykły (gra słów zamierzona) ze względu na wyraźnie kolorową i optymistyczną prezentację. Filmy i reklamy poruszające temat dostępności mają w sobie elementy poważne i ponure (pamiętajcie „Zagubiony głos” i „Sztafetę”, ale nie ten film. Zamiast tego „Nie jestem niezwykły” pokazuje typowych studentów, którzy żyją w college'u w taki sam sposób, jak większość studentów. Tak, niektórzy z nich są różnie sprawni, ale nadal są studentami i robią studenckie rzeczy w studencki sposób – hałaśliwie, kolorowo, nastrojowo i tak dalej.

Reklama przedstawia uczniów śpiewających piosenkę „I'm not Remarkable” zespołu Kittyy & The Class, a tekst niesie ze sobą przesłanie, że osoby niepełnosprawne muszą być po prostu postrzegane jako normalni, codzienni ludzie, a nie osoby, które można podziwiać lub którymi należy się wzorować. Są bystrzy, energiczni, pracowici i pełni życia i tak jak inni uczniowie, uczą się, tańczą, spędzają wolny czas, uprawiają sport, śpiewają, grają na instrumentach i robią rzeczy, które robią uczniowie, przemierzając studencki świat zajęć, przyjęć, treningów sportowych, projektów, przyjęć domowych i tak dalej:

Nie chcę być podziwiany,
Nie jestem twoją inspiracją,
Jeśli chcesz się zainspirować,
Na końcu korytarza jest biblioteka

Pomaga im szereg narzędzi Apple ułatwiających dostęp, takich jak VoiceOver na iPhonie, wprowadzanie ekranu brajlowskiego na iPhonie, Lupa na Macu, Assistive Touch na Apple Watch i iPadzie, napisy na żywo na iPadzie i inne, a wszystkie one są pokazywane bez widocznego ukazywania ich w filmie. Funkcje ułatwień dostępu nie są pokazywane jako coś specjalnego, co zaskoczy Cię, ale jako rutynowe narzędzia, które są częścią codziennego życia ludzi, osób o odmiennych możliwościach.

„I'm not Remarkable” nie ma tego dramatycznego, pełnego cudów uroku, jaki miały The Greatest czy Podaj pałeczkę, ale przedstawia niepełnosprawność w kolorowym i bardzo młodzieńczym awatarze, co jest rzadko spotykane. Inaczej niż we wcześniejszych filmach, gdzie ułatwienia dostępu odgrywały bardzo znaczącą i wzmacniającą rolę, w „Nie jestem niezwykły” te po prostu wtapiają się w życie uczniów. Tak naprawdę bardziej prawdopodobne jest, że podczas śpiewania będziemy podziwiać wysiłki naprawdę niezwykłych uczniów pokazanych w filmie, znacznie bardziej niż aplikacje, których używają:

W drodze
Odkryjemy
Nie jesteśmy tacy sami
Nie jesteśmy inni…

Jobs by to zaakceptował

W rzeczywistości „Nie jestem niezwykły” odzwierciedla myśli Steve’a Jobsa na temat technologii. Mógł mówić o zmianie świata, przedstawiać komputer osobisty jako sposób na walkę z orwellowskim establishmentem i wyrządzenie szkody wszechświatowi, ale współzałożyciel Apple wiedział też, do czego dokładnie ma służyć technologia – wpływać na życie. Wierzył, że można to osiągnąć, nie będąc rewolucyjnym ani nie przełomowym. W wywiadzie dla Wired w 1996 roku zaskakująco ponury Jobs powiedział:

Mam 40 lat i te rzeczy (technologia) świata nie zmieniają… Rodzimy się, żyjemy przez krótką chwilę i umieramy. To się dzieje już od dłuższego czasu. Technologia nie zmienia tego zbytnio – jeśli w ogóle.

Technologie te mogą ułatwić życie i pozwolić nam dotykać ludzi, których w przeciwnym razie nie bylibyśmy w stanie. Możesz mieć dziecko z wadą wrodzoną i być w stanie skontaktować się z innymi rodzicami i grupami wsparcia, uzyskać informacje medyczne i uzyskać dostęp do najnowszych eksperymentalnych leków.

Te rzeczy mogą mieć ogromny wpływ na życie. Nie bagatelizuję tego. Ciągłe przedstawianie spraw w zupełnie nowym świetle jest jednak krzywdą – bo to wszystko zmieni. Rzeczy nie muszą zmieniać świata, żeby były ważne.

Uważa się, że Jobs, będący dyslektykiem, odegrał kluczową rolę w ułatwieniu korzystania z produktów Apple osobom niepełnosprawnym. Jak marka lubi podkreślać, biuro ds. osób niepełnosprawnych posiadało w 1985 roku, pięć lat przed uchwaleniem ustawy o osobach niepełnosprawnych. Cztery dekady później Apple pozostaje jedną z niewielu marek technologicznych, która konsekwentnie mówi o wpływie, jaki jej produkty mają na życie osób o różnym stopniu niepełnosprawności. Zaledwie kilka miesięcy temu wypuścił pamiętny film „No Frame Missed”, który pokazał, jak iPhone może być używany do robienia zdjęć nawet przez osoby cierpiące na chorobę Parkinsona.

Dostępność: podstawowa wartość życia, a nie tylko technologia

Znaczenie dostępności zostało podkreślone w końcowych wersach książki Nie jestem niezwykły

Tam jest życie
Za którymi nie chcę tęsknić.
Jestem tylko niezwykły
Bo każdy jest,

Film przypomina, że ​​opcji dostępności nie należy postrzegać jako specjalnego udogodnienia dla określonej kategorii ludzi. Mają być częścią codziennego życia. Przy każdej klatce schodowej musi znajdować się podjazd, każdy telefon musi mieć dostęp sterowany głosem, każdy program telewizyjny musi mieć wersję w języku migowym dla osób niesłyszących i wiele więcej. Dostępność powinna być tak naturalna, jak powietrze, którym oddychamy, ponieważ wszyscy zasługujemy na równy dostęp do większości rzeczy w życiu.

Stąd pochodzi termin „dostępność”: dotyczy on ułatwiania dostępu. Tak, jest coś wspaniałego w gadżetach takich jak iPhone czy iPad, pomagających osobom o odmiennych zdolnościach robić rzeczy tak jak inni ludzie, ale ostatecznie wszystko jest tak, jak powinno być. Dostępność nie powinna być cechą specjalną, ale normalną. Osoby o odmiennych zdolnościach muszą prowadzić życie tak jak wszyscy inni, zamiast być postrzegani jako wyjątkowe, inspirujące postacie – o czym dobitnie przekonała się książka Nie jestem niezwykły.

Funkcje ułatwień dostępu nie rewolucjonizują świata technologii, nie niszczą benchmarków ani nie wyznaczają nowego rozdziału w historii technologii. Robią coś ważniejszego – wyrównują przestrzeń gadżetów, pozwalając nawet niepełnosprawnym korzystać z urządzeń tak, jak robią to „normalni” ludzie. Wielu z nas postrzega technologię jako „demokratyzację” dopiero wtedy, gdy jej ceny spadną i stanie się dostępna dla większej liczby osób. Faktem jest jednak, że technologia staje się tak samo zdemokratyzowana, gdy dostęp do niej mają osoby o różnych zdolnościach. Może nie brzmi to tak dramatycznie jak hiperinteligentna sztuczna inteligencja, szalone zoomy optyczne, zginane wyświetlacze i niesamowicie szybkie procesory, ale jest tak samo ważne, a niektórzy mogą powiedzieć, że nawet bardziej. Po prostu dlatego, że choć nie zmieniają świata, czynią go bardziej dostępnym dla wielu.

Jak powiedziałby Jobs: „ Rzeczy nie muszą zmieniać świata, aby były ważne”.

Dostępność jest niezwykła. A za swoją pracę na tym polu także Apple. Być może konkurenci mogliby odpocząć od naśladowania jej produktów i nauczyć się podkreślać dostępność w taki sposób, w jaki to robi.

Dostępność musi być wartością podstawową. Nie tylko w Apple, ale we wszystkich technologiach.